Jak powstawała i rozwijała się prostytucja - część I

W historii świata domy publiczne zawsze były obecne, ale ich prapoczątki znaleziono w zaskakującym miejscu. Starożytne teksty i znaleziska archeologiczne dowodzą, że domy rozkoszy stworzyła jedna z najstarszych i najbardziej uświęconych instytucji – religia. Prostytutki postrzegano jako istoty godne czci. Najstarsze zapisy o prostytucji pochodzą ze starożytnej Mezopotamii i dotyczą roku 2300 p.n.e. Sumeryjskie teksty wspominają o świątyni, w której kurtyzany odprawiały seksualne rytuały poświęcone Inannie – bogini miłości i płodności.


W greckim Koryncie, wysoko ponad miastem stała świątynia Afrodyty. Kiedyś pracowało w niej tysiąc służek. Jednak swoich usług nie oferowały w świątyni, a w przybytkach przypominających gospody. Związek pomiędzy prostytucją a religią był też widoczny w starożytnych Rzymie, gdzie przetrwał ponad tysiąc lat.


W średniowieczu domy publiczne sięgnęły nawet Watykanu. Sam św. Augustyn powiedział, że gdyby wyeliminować prostytucję, cały świat ogarnęłaby chuć. Domy publiczne prowadzone przez kościół miały zapobiegać homoseksualizmowi, tak bardzo lubianemu w starożytnym Rzymie. Niektóre przybytki były w pełni akceptowalne przez Kościół, inne działały pod wdzięczną nazwą „miejsc moralnej odnowy”.


W 1309 r. biskup Strasburga wybudował dom publiczny, który miał pomóc mężczyznom uwolnić ich energię seksualną . Pracujące w nim kobiety musiały oddawać połowę swoich zarobków na rzecz kościoła.

Przenieśmy się trochę dalej – do XIX w., czasów rozwoju USA, gorączki złota i ekspansji Dzikiego Zachodu. Seksbiznes był bowiem wtedy bardzo popularny i odegrał niebagatelną rolę w historii.

W roku 1890 w Nowym Jorku było ponad 1000 domów publicznych. Jak więc ówcześni gentlemani wybierali do jakiego przybytku się udać? Ano ze specjalnego „skorowidza dla panów”, czyli przewodnika po najlepszych domach schadzek w całym mieście. Co ciekawe w Nowym Jorku domy schadzek nie były legalne, ale policja przymykała oko na ich działalność w zamian za… no, wiadomo.


W przybytkach wysokiej klasy pobierano opłatę w wysokości 10-15 dolarów za noc, z czego połowę prostytutki oddawały przybytkowi. W tamtym czasie kobiety nie mogły zajmować się wieloma rzeczami, a perspektywa szybkiego zarobku w ciągu jednej nocy była wystarczająco kusząca, by kobiety chętnie szukały zatrudnienia w najstarszym zawodzie świata.
Tajny biznes płatnej miłości potrafił odmienić całe miasto. W NY w ciągu jednego roku potrafił przenieść dochód w wysokości 6 000 000 dolarów. To więcej niż przemysł transportowy i browarniczy łącznie. Nic więc dziwnego, że domy publiczne przyczyniły się do wzrostu gospodarczego. Jednak rozwój gospodarki nie był jedynym efektem prostytucji.


Domy rozpusty znosiły poniekąd segregację rasową. Storyville w Nowym Orleanie, który był pierwszym miastem znoszącym kary za płatny seks, stało się międzynarodową sensacją. W 250 domach zamieszkało 2 000 prostytutek różnych narodowości i ras. W przeciwieństwie do innych przybytków, te w Storyville wprowadziły zasadę integracji rasowej. Przynajmniej w pewnym stopniu, bo co prawda biały mężczyzna mógł wynająć zarówno białą, jak i czarną kurtyzanę, to Murzyni mogli się nacieszyć paniami tylko w swoim kolorze skóry.


Dzięki dzielnicy czerwonych latarni w Storyville amerykańska muzyka jazzowa dostała przysłowiowego kopa. Wielu czarnoskórych muzyków zaczynało bowiem swoją karierę właśnie tam. Na przykład taki Louis Armstrong za młodu dostarczał węgiel do jednego z nowoorleańskich domów publicznych.


Pomimo wielkości tego przemysłu zapotrzebowanie wciąż rosło i rosło. Dziki Zachód nie był wyjątkiem. Nic dziwnego – setki tysięcy mężczyzn udały się na zachód w poszukiwaniu pracy w kopalniach czy przy budowie kolei. Niektóre miasteczka powstawały z dnia na dzień. Praca była jednak ciężka, a warunki życia surowe. Mężczyźni musieli więc mieć jakąś odskocznię od trudów codzienności. I tu domy rozkoszy zwęszyły swoją szansę. Który facet po ciężkim dniu pracy nie miałby ochoty na miłe chwile z piękną panną? Imigrantki i kobiety z klasy robotniczej wyjeżdżały więc masowo na Dziki Zachód, by zostać prostytutkami. Zajęcie może nie było do końca szanowane, za to w pełni legalne.


Ze względu na dużą konkurencję prostytutki musiały stosować wiele zabiegów upiększających, by zachęcić młodych gentlemanów do spędzenia z nimi nocy. Niestety wiele kosmetyków zawierało niekoniecznie zdrowe składniki. Tusze do rzęs zawierały między innymi trujący ołów czy rtęć. Częstą praktyką było także wkraplanie do oczu whisky – załzawione spojrzenie dodawało pannom uroku. Również wafelki z arszenikiem cieszyły się popularnością. Arszenik zabija czerwone krwinki sprawiając, że cera staje się bardziej blada. Kurtyzany za wszelką cenę starały się uniknąć wyglądu opalonej wieśniaczki.


Arszenik znajdował jeszcze jedno zastosowanie. Szerzące się choroby weneryczne, takie jak rzeżączka i syfilis, leczono właśnie arszenikiem. Czasami przed podjęciem stosunku mężczyzna musiał zamoczyć swoje narzędzie w occie, co z pewnością nie było przyjemne.

Z czasem życie na zachodzie zaczynało się cywilizować. Pojawiało się coraz więcej rodzin, a domy publiczne mogły prowadzić działalność tylko w wyznaczonych miejscach, zwanych dzielnicami czerwonych latarń. Uważa się, że określenie to wzięło się od czerwonych górniczych latarek, które zostawiano na gankach odwiedzanych przybytków .


W następnej części poznacie dalsze losy seksbiznesu – zejście do podziemi oraz udział w wojnie.