5 rzeczy o bezdomności, o które tak naprawdę boicie się zapytać

Co prawda moja bezdomna eskapada trwała przez około kwartał w porywach do czterech miesięcy, ale przez ten czas nauczyłem się o życiu na stricie wystarczająco dużo, by nie chcieć do tego wracać.

#1. Bezpieczeństwo jest najważniejsze

Unikasz miejsc, gdzie mogą ci zrobić krzywdę, to że spieprzyłeś swoje życie nie znaczy, że zaraz chcesz się go zupełnie pozbyć. Szukasz miejsc, gdzie w najlepszym wypadku ktoś cię przepędzi, ale które nie grożą wpierdolem. Publiczne przejścia w piwnicach czy korytarze są lepsze niż coś, na punkcie czegoś ktoś ma kompleks własności.
Pamiętam jedną perfekcyjną do spania komórkę na Knightsbridge w Londynie, tam miałem warunki lepsze niż w paru mieszkaniach, ale cały czas musiałem uważać, by właściciele lokalu nie usłyszeli, że tam jestem, a podobno strasznie chrapię.

#2. Sen jest prawie równie ważny

Całe dnie włóczysz się, zdobywając coś do jedzenia/picia/ubrania, jesteś pieprzonym zombie nastawionym głównie na przetrwanie. Sen jest jakimkolwiek ukojeniem, sny bezdomnego i żyjącego w luksusie są takie same. Nieważne, że on budzi się na swoim wypasionym łóżku w stylu Ludwika XVI, a ty na kawałku kartonu i szmatach.

#3. Przestają ci działać kubki smakowe

Serio. Jeśli kiedyś czegoś nie lubiłeś na ciepło albo ogólnie brzydziła cię brukselka/kaszanka/flaczki/tarta mięsna – to teraz to pokochasz. Pokochasz w smaku wszystko, co nie jest zepsute, nieważne, czy jest nadgryzione czy nie. Po prostu pokochasz. Instynkt przetrwania jest w tym momencie najważniejszy. I tak, wiem, możesz iść do darmowych jadłodajni, możesz podnieść się bez najmniejszego problemu. Tylko jest ci wstyd, najmocniej wstyd.

Zdarza się jednak, że znajdziesz np. wyrzucone całe menu o 19 z rewelacyjnej szybkiej jadłodajni w stylu Pret-a-manger. Następne parę dni jesz krewetki, szynkę parmeńską, dużo warzyw, ośmiorniczki i rewelacyjne desery.

#4. Jeśli nie pokochasz wody, robaki cię pokonają

Teraz proszę bojowniczki i bojowników, którzy spożywają właśnie pokarm, o odstawienie go. Bałeś się kiedyś wszy? Tego, że cokolwiek buszuje ci we włosach, żywi się twoją tkanką naskórka i ogólnie sprawia, że musisz użyć specjalnego śmierdzącego szamponu. To codzienność. Boisz się pcheł? Kiedy śpisz po piwnicach, w psich budach, na śmietniku, musisz liczyć się z tym, że w końcu zaczną na tobie swój szalony taniec. Ale najgorszy jest świerzb. On nie wyskakuje na zewnątrz, on wytycza sobie kanaliki wewnątrz twojej skóry, jest twoim towarzyszem zawsze i wszędzie.

#5. Z tego da się wyjść

Tak. Czasem wystarczy troszkę determinacji, telefon do kogoś bliskiego i pokonanie dumy. Czasem trzeba wysilić się trochę bardziej. Zanim sam wylądowałem zupełnie na ulicy, i tak zawsze starałem się w drugiej osobie widzieć przede wszystkim człowieka. Moje późniejsze koleje losu po wielokroć wystawiały mnie na próbę, czy nadal mam tę empatię, czy będę widział bliźniego w zapijaczonym i zaszczanym żulu. Mam nadzieję, że dałem radę, czego bojownikom i bojowniczkom z całego serca życzę.